« بَعْدَ ما مُلِئَتْ ظُلْما وَ جَوْرا. »(2) بعد از آن كه زمين از جور و ستم پر مى ‏شود.
و شايد در روايت وارد شده باشد كه: « يُنْكِرُهُ أكْثَرُ مَنْ قالَ بإِمامَتِهِ! »(3) بيشتر كسانى كه اعتقاد به امامت آن حضرت دارند، او را انكار مى‏كنند.
يعنى بيشتر مردم از اعتقاد وايمان به امامت بر مى ‏گردند.
هم چنين فرموده‏ اند كه در آخرالزمان اين دعاى فرج را كه دعاى تثبيت در دين است، بخوانيم:
« يا أللّهُ، يَا رَحْمانُ، يَا رَحيمُ، يَا مُقَلِّبَ الْقُلُوبِ، ثَبِّتْ قَلْبى عَلى دينِكَ. »(4)
اى خدا، اى رحمت گستر، اى مهربان، اى زير و رو كننده ‏ى دل‏ها، دل مرا بر دينت ثابت و استوار گردان.
يعنى آن مرتبه ‏اى از ايمان را كه به من منّت نهادى، حفظ كن، نه اين كه مسلمان باشد و به همان باقى باشد، چون اين معنا تثبيت در دين نيست.
اين توسّلات، عزادارى‏ها، سوگوارى‏ها و زيارت قبور اهل‏بيت ـ عليهم‏السّلام ـ علامت آن است كه اهل ايمان به آن‏ها اتّصال و الصاق دارند و هنوز از آن‏ها منحرف نشده ‏اند؛ لذا كفّار و دست نشانده‏ هاى آن‏ها دستور داشتند كه بين مسلمانان و قرآن ـ تا چه برسد به مساجد و تكايا و مجالس عزا و روضه خوانى ـ جدايى بيندازند، زيرا همه‏ ى اينها ضدّ خواسته‏ هاى سلاطين جور بود، لذا فرمان هدم قبور يا تعطيلى مجالس روضه خوانى را دادند.
روز هشتم ماه شوّال كه روز هدم قبور ائمه‏ ى بقيع ـ عليهم‏السّلام ـ است قاعدتا روز تعطيلى حوزه‏ ى علميه نجف بود، ولى ما كم‏ كم عادت كرديم و براى ما عادى شد